دلِ تنگِ مرا
با دکمه ی پیراهنت واکن
رها کن از غم سنجاق،
موهای شلالی را
اناری از لبِ دیوار باغت
سرخ می خندد
بگیر از من بگیر
این دستهای لا اُبالی را
شبی دست از سرم بردار و
سر بر شانه ام بگذار
بکش بر سینه
این دیوانه ی حالی به حالی را
نه باران مى بارد که اشک هایم را بپوشاند..
نه برف مى بارد که رد رفتنت آب شود..
نه برگ زردى بود که با لگد حرص نبودنت را سرش خالى کنم..
در آن هوا فقط داغ رفتنت دلم را سوزاند..
خودم را ادامه می دهم
در پیراهنی
که زیباترم می کند
در چمدانی
که حجم بیشتری از من را می گیرد و
به خیابان می روم
تا باقی مانده ام را گم کنم
حالا که هیچ اتوبوسی
ما را به جایی نمی رساند،
حالا که هیچ کدام از این ایستگاه ها
چیزی برای منتظر ماندن ندارند،
فکر کن
به زنی که زیبایی اش را
کنار تابلوی "توقف ممنوع" جا گذاشته و ...
بیا باقی مانده ام را با خودت ببر
تنها شده ام
آنقدر تنها
که ادامه ای ندارم.
جمعیتی از خودم .پریساصالحی
عشق من ادعا نبود عزیز
ریشه اش در هوا نبود عزیز
این همه غم روا نبود عزیز
همدمم جز خدا نبود عزیز
من ببخشم خدا نمیبخشد..
