اگه وقتایی که لبخند می‌زنی
دیدی کم‌توجهم یا بی‌حواس
نگو پس دلت کجاس
« دل و جانم به تو مشغول و نظر بر چپ و راست
تا ندانند حریفان که تو منظور ِ منی »
میشه لبخند بزنی؟!
دلِ تنگِ مرا
با دکمه ی پیراهنت واکن
رها کن از غم سنجاق،
موهای شلالی را
اناری از لبِ دیوار باغت
سرخ می خندد
بگیر از من بگیر
این دستهای لا اُبالی را
شبی دست از سرم بردار و
سر بر شانه ام بگذار
بکش بر سینه
این دیوانه ی حالی به حالی را
آه بگذار گم شوم در تو
کس نیابد دگر نشانه‌ی من
روح سوزان و آه مرطوبت
بِوَزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته بر بال گرم رویاها
همره روزها سفر گیرم
بگریزم ز مرز دنیاها
❣️عصر ما عصر سماعِ گوش هاست❣️
❣️عصرِ عشق و عاشقی ها با صداست❣️
❤️آیه های ما " تو اول قطع کن "❤️
من در تو به شوق و تو در آفاق به حیرت
نایاب ترین فصل تماشای من اینست
باید به دهان تو رجوع کرد،
لبخندت را بوسید
پنجره ی روحت را
آنجا که خواب از سر خیالم پراند،
آنجا که بوسه غرق بود،
در ابدیت...!
مقدمه:
رورها و شبها درون دلت مشغول کنکاش ذره ای عشق بودم
ولی خالی بودن دلت ار آنچه به دنبالش بودم بی رغبتم کرد برای ادامه ی واژه
"رندگی"..
بی میل به آیندهمینگرم, پیش رویم را . .
ولی جز خروار ها خاک چیزدیگری
نبود
روبرویم کپه ها خاک بود که سیاهی ذراتش میشکاند شیشه اشکم را
امــا شروع به چنگ ردن کپه های سر راهم کردم
تا بنگرم پیش رویم را. .
و برسم به آخرین خواسته دلم . .
ولی اکنون که در خاک چنگ میزنم .. خواســته دلم را گم میکنم درون خاک
های سرد و خاموش . . !
نه باران مى بارد که اشک هایم را بپوشاند..
نه برف مى بارد که رد رفتنت آب شود..
نه برگ زردى بود که با لگد حرص نبودنت را سرش خالى کنم..
در آن هوا فقط داغ رفتنت دلم را سوزاند..
صبح است! ❤️
زنگِ صدایت مُدام ❤️
قلبِ گوشی را می لرزانَد...! ❤️
چه هشدار عاشقانه ای!
عشقِ تو بلند بلند
در تمامِ خانه به صدا در آمده است!
باید دل از جا بکَنم ؛
نباید دیر کنم!
نباید امروز از دوست داشتنت جا بمانم!
باید بیایم ،
به پای چشمهایت بیفتم!
قلبت را ببوسم ؛
تا بدانی که خدا ❤️
مرا فقط ❤️
برای دوست داشتنِ تو آفریده است! ❤️
چگونه بال زنم تا به ناکجا که تویی
بلندمی پرم اما ، نه آن هوا که تویی
تمام طول خط از نقطه ی که پر شده است؟
از ابتدا که تویی تا به انتها که تویی
ضمیرها بدل اسم اعظم اند همه
از او و ما که منم تا من و شما که تویی
تویی جواب سوال قدیم بود و نبود
چنانچه پاسخ هر چون و هر چرا که تویی
به عشق معنی پیچیده داده ای و به زن
قدیم تازه و بی مرز بسته تا که تویی
به رغم خار مغیلان نه مرد نیم رهم
از این سفر همه پایان آن خوشا که تویی
جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا
کسی نشسته در آنسوی ماجرا که تویی
نهادم آینه ای پیش روی آینه ات
جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی
تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده ای
نوشته ها که تویی نانوشته ها که تویی
